De Kunst van het Helpen (mei 2016)
Vluchtelingen met een gezicht Eind vorig jaar kwam ik voor het eerst met de opvang van vluchtelingen in aanraking. De beelden op televisie spraken daardoor ineens minder tot de verbeelding. Ik kwam niet meer weg met het ‘ver-van-mijn-bed’ waar ik me soms nog achter verschool. Sterker: De Crisisopvang was aan het einde van mijn straat. En ik werkte er.
Dagelijks bleven beelden binnenkomen. Mensen die in boten de gevaarlijke oversteek maakten. Ik zag de chaos in hun ogen groot op een 39 inch beeldscherm. De documentaires over mensen die onder erbarmelijke omstandigheden in grote tentenkampen in o.a. Frankrijk en Turkije verbleven, raakten mij. Ik betrapte mij erop dat ik zo nu en dan iemand dacht te herkennen. Ik zappte niet meer weg. De beelden kwamen binnen. In mijn huiskamer en in mijn hart.
Verschil maken Op dat moment heb ik besloten om een verschil te maken. Ik zou willen dat ik eigenhandig oorlogen kan stoppen. Dat ik met een goed gesprek IS tot andere gedachten zou kunnen brengen. Dat vluchten niet daardoor meer nodig is. Helaas ligt dat niet binnen mijn bereik. Wat wél in mijn bereik ligt, is mensen vertellen hoe ze de vluchtelingen die al in Nederland zijn, zo goed mogelijk van dienst kunnen zijn. De Kunst van het Helpen. Dat sluit helemaal aan bij mijn voorgeschiedenis, opleidingen, interesses en talenten.
Redden of helpen? Gelukkig zijn er al veel Nederlanders die zich inzetten voor vluchtelingen. Zo zijn er vrijwilligers in AZC’s en helpen mensen via Vluchtelingenwerk de zogenoemde statushouders die een huis hebben gekregen. Toen ik tijdens een lezing aan een groep van 100 vrijwilligers vroeg wie vluchtelingen zien als slachtoffer, staken er zeker 80 hun hand op. De twee vluchtelingen die in de zaal zaten, lieten achteraf weten dat zij het helemaal niet fijn hadden gevonden dat ze als slachtoffers gezien werden. Het voelde ongelijkwaardig en verzwakkend. Ze wilden niet gered worden maar hadden wel hulp nodig. Daar zit de clou. Als je iemand zielig vindt en wilt redden verzwak je de ander. Als je iemand helpt, groeit die persoon en wordt hij of zij krachtiger.
‘Help de ander het zélf te doen’. De vluchtelingen die net in Nederland zijn, hebben het niet makkelijk. Ze zijn over het algemeen getraumatiseerd. Vaak zijn er zorgen over de familie die is achtergebleven in het oorlogsgebied. Daarbij is hun eigen leven nog lang niet op orde en voelt het soms zelfs uitzichtloos. De vluchtelingen hebben te leven met grote onzekerheden en vaak ook armoede. Ze proberen een weg te vinden in het Nederlandse leven met haar gebruiken en gewoonten. Daarom zijn de vrijwilligers zo belangrijk! Vraag eens wat iemand nodig heeft of waar je bij kunt helpen. Help hen het zélf te doen. Neem niet over maar sta hen bij. Door de rots te zijn als iemand verdrietig is. Door samen met statushouders de weg te vinden in het Nederlandse regeltjesoerwoud. Door het geven van Nederlandse les in een ACZ. Door het geven van juridisch advies. Enzovoort.
Vrijwilliger worden? Vrijwilligers zijn heel hard nodig. Niet om te redden maar om te helpen. Je kunt jouw licht, geluk en liefde delen met anderen. De waarde daarvan is niet in geld uit te drukken. Informeer eens bij een AZC of check de site van vluchtelingenwerk voor vacatures. Wellicht staat er iets tussen dat aansluit op jouw talenten, opleidingen of interesses. Als je eens aanbelt bij het gezin dat net in jouw straat is komen wonen om te vragen of je iets voor hen kan betekenen, kan je op kleine schaal al een verschil maken. En als we dat allemaal doen…..
Met Liefdevolle groet,
Linda
Linda van Hartingsveldt (1973) is trainer en procesbegeleider. Zij geeft onder andere trainingen op het gebied van ‘De Kunst van het Helpen’ en ‘Werken met getraumatiseerde mensen’.
CrisisopvangZo…. na ruim twee weken op planeet ‘crisisopvang’ geweest te zijn, land ik weer langzaam op aarde. Wát een ervaring! Ik ben er enerzijds blij mee, het vormt mij als mens. Anderzijds had ik gewild dat dit niet nodig had hoeven zijn. Crisisopvang is m.i. nóg verder traumatiserend voor hen die al zoveel hebben meegemaakt. De ontwikkeling van de kinderen wordt m.i. nog verder verstoord.
Het overgaan van sporthal naar sporthal, de vollédige afhankelijkheid, echt in álles, van je ‘gastheren en -dames’, het verstoken blijven van structureel onderwijs, de voortdurende onzekerheid waar je over een week zult zijn….. Daarbij komt nog dat zij bij ons met 185 mensen op een beperkt aantal vierkante meters moesten leven in een mix van allerlei nationaliteiten en religies. Mensen uit landen die ‘thuis’ in oorlog zijn die hier in 1 ruimte leven en soms zelfs vlak naast elkaar moeten slapen.
“Linda, in Syrië koken wij 6 keer per dag. Ik mis het koken. Als ik ga slapen heb ik honger want ik ben niet gewend om 18 uur te eten en dan niks meer te krijgen tot de volgende ochtend 8 uur.”
Ondanks alles waren de negen dagen fijn. Wij probeerden de vluchtelingen rust, regelmaat, stabiliteit, gezondheidszorg en veiligheid te bieden. De mensen waren aardig en hielpen hard mee om hun verblijf zo prettig mogelijk te maken. Er werd dankbaar gebruik gemaakt van de activiteiten die werden aangeboden. De Nederlandse les in de ochtend zat bomvol, kinderen gingen graag naar school of de peuterspeelzaal, de vrouwen genoten van de dansavonden met vrouwen uit de buurt en het ‘breicafé’ bij de wasmachines. De heren voetbalden fanatiek in de naastgelegen sporthal of op het handbalveld. Een groot deel van Langedijk heeft zich als vrijwilliger ingezet of leefde mee door te sponsoren of te doneren. De verbinding was voelbaar.
Vluchtelingen zijn niet zielig en hoeven niet te worden gered. Ze hebben een keus gemaakt of moeten maken om deze stap te zetten. Wij kunnen hun lot niet dragen. Dat vragen zij ook niet van ons. EN ze hebben recht op een menswaardig bestaan, op iets meer zekerheid. Ik hoop dat de regering zich nog beter in gaat zetten voor meer langdurige verblijven en de vluchteling ALS MENS daarbij in ogenschouw neemt. Opvang in een sporthal is in vele opzichten geen oplossing. Gisteren vertrokken de vluchtelingen naar hun volgende sporthal. Voor sommigen al hun 10e.
Linda van Hartingsveldt December 2015
Kijk ook eens op de website: |
Contact
| Nieuwsbrief
Zoeken |
