Gedicht gemaakt ter gelegenheid van de Dodenherdenking
in Langedijk op 4 mei 2018.
HOE LANG NOG?
De ijskoude wind beklemt mijn hart
Stille beelden droef en bevroren
Mijn bange gedachten zijn verward
Voel mij eenzaam en diep verloren.
Het slagveld is nu rustig
Maar rood bevlekt van bloed
Gebroken wapens de aarde zwart
Weet niet waar ik vrede zoeken moet
Is dit ’s werelds bittere eind ?
Voel de verwarring in mijn hart.
Ik zie een eenzame roos, geknakt en teer
De bladeren verdord, vertrapt en dood
Mijn tranen houden kan ik niet meer
Verdriet om de mens in hoogste nood.
Ik zoek een uitweg uit dit leed
Verlang zo naar die vredestijd
Herinner me niet wat ik gist’ren deed
Herinner me vaag die broederlijke liefde
Nu gebroken door een vrees’lijke strijd.
Maar eens dan zal de zon weer schijnen
Dan lachen wij mensen en hebben het fijn
Dansend over straten en op de pleinen
Dat zal het einde van de oorlog zijn!
Laat ons nu eindelijk die les eens leren
Van liefde, respect en van eindeloos geluk
Laat ons elkaar steeds weer inspireren
Dan kan de vrede nooit meer stuk !